ciemność aż do przesady? nie, energicznym ruchem

zrywam z kory ten plakacik,

namokniętą rosą fiszkę. zaraz odrasta.

zdecydowanie bardziej – to kinderbal w czekoladerii,

poszycie humoru zakrywające wszyściuchne

odmiany katastrofizmu.

więc – tańczmy. pomimo, iż wczoraj

odkryłem pod kolanem, głęboko wbitą

w miękką materię mięsa, malutką igłę.

i już boję się, że źli krasnale coś wszczepili.

a ty mówisz: niemożliwe, to tylko drzazga.

jednak durnieję, bo mam naturę

wyśliniaczonego tragifarseusza,

nie rośliny wyrosłej na skałach magmowych

ale bazaltu kiełkującego w zagonie słoneczników.

kochaj na złość wszystkim gnomom,

kanibalom z bajek, armii pluszowych miśków

z siekierami. mimo strzyg-wypluwek, które

z uporem wracają mi pod język i do gardła.