wracaliśmy z dyskoteki. noc była tak ciemna, 

że nawet światło latarni, o księżycowym nie 

mówiąc, nie miało siły przebić się przez gęstą 

zawiesinę. mrok, jaki można by jeść łyżkami! 

nagle jedno z nas, zorientowawszy się, 

że całkowicie obca osoba siedzi na miejscu 

kierowcy, podniosło lament (wybacz, średnio 

pamiętam  – ja pierwszy zacząłem się drzeć, 

czy ty). 

co pan tu robi, jakim cudem dostał się do 

wnętrza rozpędzonego pojazdu? świr jest 

z pana taki, jakiego w filmie Autostopowicz 

grał Rutger Hauer? potniesz, pokroisz, gnoju? 

odciąć, odrąbać niepotrzebne, pozbyć się 

tkanki nowotworowej, zbędnej kończyny! 

wykopać nieproszonego gościa na zbity pysk! 

– wołaliśmy na zmianę, przekrzykując radio. 

mężczyzna niespiesznie odwrócił ku nam głowę. 

spojrzał tak prawdziwym wzrokiem (pomniki tam 

były, całe miasta z litego granitu, betonowe drzewa!), 

że w mig pojąłem, kto tu jest na gapę, na doczepkę. 

ja, nie on. 

mimo wszystko ciągle obmyślam, jakim cudem tak szybko 

wypchnąć go i samemu zasiąść za kierownicą, by nie 

spowodować wypadku. bo ciągle jedziemy. trwa czas przeszły.