Eden, chociaż cały w głazach. chwila nieuwagi 

– i można rozkwasić cztery, albo pięć liter, 

nałożyć głową czy nosem, przypłacić zębami 

chęć wspięcia się ponad tłumy traw 

o pazurzastych źdźbłach. 

idylla, ale powstała jedynie w celach dekoracyjnych, 

gdzie sny są niczym żaróweczki zatopione wewnątrz 

brzuchów mumii, aby oświetlały wędrowcom 

drogę pomiędzy rozpadlinami (trzeba stąpać 

ostrożnie, wystrzegać się lekkomyślnych kroków, 

ciągle mieć na uwadze, że chłodnie-otchłanie 

mogą rozewrzeć się pod nogami w najmniej 

oczekiwanym miejscu). 

tak widzę ten ogród, gdy ciebie w nim nie ma. 

to kontener powitalny, czartowski, mało zabawny 

absurd kiełkujący z innego absurdu, przeklęte 

państwo rządzone przez błazna o nazwisku 

Okiełbasa. to impreza w szlamowni. 

...wypatruję komet powitalnych. z zamkniętymi 

oczami. wabię cię snopem pluszowych iskier, 

jakie wręcz wystrzeliwują spod czaszki. 

chodź, przenicuj dzikie i paskudne skałowisko, 

wywróć mój wzrok na drugą stronę. 

nakarm język.