Nie spuszczam jej ze wzroku, ona nie rzuca cienia  

Nie zapytam jej o imię, podobno imienia nie ma  

Nie usłyszę jej głosu, tylko mroczną ciszę  

Wokół martwa aura która odbiera nam życie  

Przenika przez ścianę i lekko się unosi 

Atmosfera siąknie pustkę, zamyka mi oczy  

Moje ostatnie spojrzenie, gasną żywe gwiazdy 

Zamyka drzwi od pokoju, wyrok prosty, jasny  

I znika z moją duszą, jest daleko za oknem  

Powieki opadają, ciężko mi cokolwiek dostrzec 

Jak dostrzec? Z perspektywy wysokości żyrandolu  

Miała na imię śmierć, tak zapisali w akcie zgonu ...