Codzienność (prawie) niezmienna

Oczyszcza perfekcyjnie

taka zwykła codzienność

choć tego pragniemy nigdy nie milknie –

dni

pękające sprężyny raz nakręcone po kres

wiecznie odmierzają swe wnętrza na oścież

Nasze drżące z wysiłku dni

weksle bez pokrycia

Codzienność zadusiła czas i miejsce akcji

zagrodziła nam drogę

choć powiekom pozwoliła odpaść już od pnia –

gdy tego nie pragniemy

wciąż znikąd

wciąż w pięknym świecie szmat

w ustawicznie połatanym istnieniu

Codzienność bieżąca

ciągle w zmiennych datach

przez nas wygładzonym cieniom

odbiera nieważne bibeloty

pokazuje

jak znużony język sumienia

wbijać w równomierne odmierzanie pragnień

Taka rasowa codzienność

wciąż szczelnie dłońmi przylegająca do bioder –

mało i mało wspólnego oczyszczenia

A więc nakręćmy się jeszcze raz

po kres

i ruki po szwam

uśmiech i ukłon przed chamem

płacącym nam wdowi grosz co miesiąc

w pełni