wpatruję się w małe okna domu,

gdzie korniki opanowały strych

i wydawałoby się, że tam mogę zrobić

mały rachunek sumienia.

czy dobrze będzie mi z tym?

- nie wiem. zwlekam

i czekam na dzień ostatniego oddechu

- wiem że uśmiechnie się do mnie,

zatopi w sobie szaleństwo

dzikiego zwierzęcia. bo jestem

bezgłową padliną. pieprzę świty i prześwity

sypiąc rumiankiem pod swoje nogi,

wznoszę się ponad czarne ołtarze

które wyrosły z popiołu.