WARSZAWSKO-BAWARSKA MORDA

dzień się zielenią rozkwasił i dyszy

nuda żegluje po błękitnym niebie

skarży się asfalt wymęczony piekłem

blacha za blachą kołuje przed siebie

porywam plecak nakręcam podkowy

dusza masuje przepocone wdzianko

wreszcie i strumień bukowe kaptury

wabię przyjaciół przesoloną tkanką

w mojej ojczyźnie dojrzewają miasta

wieś się naciera balsamem ambony

róg się zjelenił a ze sznura kręcą

prawych kropidło — ot naród szalony

nuci nadzieja złorzeczą redlanki

lucyfer sieczką w kropielnice cisnął

ściskam się z flaszką choć niewiele piję

pójdę na całość gdy TRZAŚNIE nad Wisłą