Spotkanie

w grudniu siódma rano jest jak nocna godzina

pandemia więzi w domach puste są ciemne ulice

skręcam na podjazd światła padają na krzewy

niski murek i kota stoi na środku i patrzy na czarny

wielki pojazd który się przed nim zatrzymał

biała sierść jak niewinność chociaż o świecie

wie wszystko wpatruje się w moje oczy

jakby mnie widział za szybą czekam

warczy silnik lecz na nim nie robi wrażenia

on też czeka jak aktor który wkroczył na scenę

i zaraz wypowie swoją kwestię

to mogą być zdania o jakich widzowie

będą zawsze pamiętać na przykład

– świat jest teatrem aktorami ludzie

którzy kolejno wchodzą i znikają –

czy podmuch wiatru wyrwał go z zamyślenia czy może

przestraszyły moje myśli choć tego nie chciałam

przeszedł nagle na drugą stronę a przecież mogłabym

czekać długo i cierpliwie na tym cholernym podjeździe

myśleć o życiu i śmierci co tak blisko siebie

ale i tak daleko że niemożliwe jest spotkać ciebie

mijają miesiące przepływają lata a sen wciąż próbuje

poprawić rzeczywistość aż pewnego dnia kot niezauważony

przebiegnie przez drogę albo we śnie

uniesie łapkę na znak że już czas naprawdę odejść