Tekst 145 z 145 ze zbioru: Promyk świtu
| Autor | |
| Gatunek | proza poetycka |
| Forma | wiersz biały |
| Data dodania | 2025-12-03 |
| Poprawność językowa | - brak ocen - |
| Poziom literacki | - brak ocen - |
| Wyświetleń | 19 |

Latarnia duszy
W głębi duszy latarnia rozbłyska,
w bezkresnych przestrzeniach jaźni.
Otwiera serce, radość wyzwala,
światłem miłości, nadziei, pasji.
Wskazuje drogę,
prowadzi, umacnia, natchnienie dając.
Uczy, rozwija, ku światłu wznosi.
Gdy zgaśnie, w mroku tonie,
w objęciach lęku, zwątpienia, bólu.
Skrywa piękno, zaciemnia sens, odbiera radość.
Paraliżuje, dręczy, ku ziemi ciągnie.
Zatraca obiecany cel.
I tak dzień po dniu, w nas,
latarnia trwa,
w grze światła lub ciemności,
nieustannie pisząc
historię duszy.







