I znowu ta przeraźliwa samotność - chociaż w pierwszym wersie PL zwraca się do kogoś.
Bardzo interesujący wiersz.

...tylko jak wyzwolić się by znowu być na początku siebie...

A w gęstwinie pod skorupą głowy
toczą się opowieści krajobrazów.


Piękny wiersz. Nieodparcie przypomina mi dzikie plemiona z Amazońskiej dżungli ;)

Gdybyśmy we własnym życiu intymnym zaczęli się porozumiewać wyłącznie mową ciała, nie byłoby żadnych nieporozumień. Język lata, jak łopata - ciało mówi prawdę.

Kim? czym był tytułowy starogrecki Uroboros?

Symbolem samozjadania, samookaleczania i autodestrukcji - Wężem Pożerającym Swój Własny Ogon.

Tytuły /dla przykładu tutaj "uroboros" i "stopniowo"/ to u świadomego poety zawsze klucz /zapasowy pod wycieraczką/ do rozumienia, o czym mowa w tekście.

Niestety, większość z nas-piszących dobiera nagłówki intuicyjnie, albo - co jeszcze gorsze - opatruje swoje utwory jak nie trzema gwiazdkami, to pieczątką "bez tytułu".

Chciałbyś kupować dżemy bez żadnej etykietki??

Szeroka znajomość kontekstów ułatwia /oczytanemu/ Odbiorcy rozkoszowanie się wielowymiarowością każdej sztuki - w tym tej najbardziej nas interesującej: sztuki słowa.

Pozostali /nieoczytani/ odwiedzacze przejdą OBOK w milczeniu, ponieważ... niczego nie zrozumieli?

2129 odczytań (patrz licznik wejść) i tylko kilka refleksji nad lekturą??

Hmmm...