Lubię do ciebie wpadać i czytać

jak wiatr włosami zasłania słowa

i nim modlitwa powstanie z kolan

chciałaby wszystko w różaniec schować.

Chociaż nie nosisz wspomnień w ramionach,

bo łzy cieplejsze tylko o stopień

- idą na każdy spacer po życiu,

chociaż masz takie schłodzone skronie.

Lodem się szronią ciężkie powieki

i słowa mrozi alpejski oddech

a wtedy właśnie jakby na przekór

biorę cię całą w spragnione dłonie.