XXIV

Powiem krótko: w dwie niedziele

Już nasz ułan wiedział wiele:

Kiedy Dunia rano wstaje,

Z mężem pije czaj, potem nad ruczajem

Z pieskiem chodzi. Gdy do cerkwi idzie

Sama bez mężowskiej świty,

Garin już tam czeka. Skryty

Za filarem stoi nieruchomo bez modlitwy.

Blaskiem pełgających cieni

Oświetlona jego twarz jak mroczna,

Chłodna jest w wyrazie! Dociekliwym wzrokiem

To pochmurnym, to płomiennym

Bada Duni postać, w duszę jej się wwierca,

Chce przeniknąć wprost do serca...