W żyłach buzuje zew księżyca, 

z mroku nadciąga ciche stado. 

W biegu do gardła ci się rzucam - 

na śniegu trop się wije krwawo. 

Gnam,

szarym cieniem się przemykam. 

Nie ujdziesz ranny, słaby, stary. 

Jestem samicą przewodnika, 

jemu zdobyczne złożę dary. 

Pod niebo płynie śpiew ponury - 

w śmierci ofiara jest zaklęta. 

Dziś, ja wadera z moim basiorem, 

wreszcie nakarmię wilcze szczenięta