mieszają mi się zapachy

brzoskwini i paczuli, swędu spalonych frytek i dobrze wypieczonych kajzerek

opieram się na składanym krześle, siedzę już drugą godzinę na balkonie

patrzę: w aksamitnym fiolecie zmierzchu rozpływa się wierzba

ptaki znikają, jakby wymierały na razdwatrzy księżyc patrzy

bo księżyc też się wychyla; ale widzę od razu, że ma mnie w dupie

dopijam więc szklankę mleka, wstaję, wracam do środka

i choć nie odwracam już wzroku, jak gdyby wyczuwam tylko –

- osiedle zwija się w rulon, coś się – cholera jasna – gasi

coś się wypala