w odmętach  bezsilności  tonąc

o haust  życia innego walczę

bez nadziei

powietrza  coraz mniej

głębia świata jak klatka

za ciasna

dla  małego człowieka

własne ego go zdeptało

nieposkromiony apetyt

na szczęście

pustymi kaloriami omamił

a gdybym tak  rybą była

w toniach bym je odnalazła

najgłębszych

gdzie  sekretne życie ławicy

czujność wrogów usypia

a chłód co do szpiku przenika

otrzeźwia

walczę