zakręca w milczeniu

obok naszych dłoni

jak zastała krew

stygnie



szukamy wspólnych myśli

pogubionych celów


babie lato oplotło palce



wiosną

rozleje się po polach

w tysiące kaczeńców

dzięki Wrzosie :) ech ale to ma być ew. tak

bardzo, bardzo :)

Bardzo ładne zakończenie ,kolor zółty jest optymistyczny ,pierwsza i druga strofa ładnie poprowadzona z urokliwą wrażliwością tak jak Ty potrafisz ,pozdrawiam :)

Jesień i rzeka... Bardzo tęsknie, smętnie oraz pięknie :)))

Serdecznie :)))

Pięknie się snuje, pięknie:) :)

W wierszu na zwielokrotniony obraz jesieni (także jesieni życia) nakładają się klisze nieuchronnego rozstania (zastała krew wszak tutaj bezapelacyjnie stygnie, a tytułowa jesień to czas masowych odlotów i pożegnań; patrz p.e. słynna piosenka Marty Mirskiej "Pamiętasz? Była jesień, pokój nr 8, w korytarzach mrok...") - w tym rozstania w sensie np. odejścia całkiem na amen w te zaświaty - i na finał w ostatnich wersach obraz wiosny, całej w nadrzecznych kaczeńcach... co tak szybko przeminą... Przenikanie wzajemne światłocieni tych wszystkich przeźroczy daje efekt jakiejś bezcennej głęboko ludzkiej duchowej przestrzeni

Chodziło jednak naturalnie o słynną piosenkę całkiem innej wykonawczyni, Sławy Przybylskiej (sorki:( - no, i tytułowa rzeka cały czas wszak w tym wierszu "panta rhei" sobie w tych kliszach odwiecznie lśni i olśniewa... Kapitalny utwór...